شکستگی لگن یک آسیب جدی و با عوارضی است که می تواند زندگی را تهدید کند. خطر شکستگی لگن با افزایش سن افزایش می یابد. خطر افزایش می یابد زیرا استخوان ها با افزایش سن ضعیف می شوند (پوکی استخوان). بینایی ضعیف و مشکلات تعادلی نیز باعث می‌شود افراد مسن بیشتر به زمین بخورند که یکی از شایع‌ترین علل شکستگی لگن است.
این مشکل تقریباً همیشه نیاز به جراحی یا تعویض مفصل لگن دارد و پس از آن فیزیوتراپی انجام می شود. انجام اقداماتی برای حفظ تراکم استخوان و جلوگیری از افتادن می تواند به جلوگیری از شکستگی لگن کمک کند. در این مطلب وبلاگ کلینیک درد و فیزیوتراپی پیشگام در مورد این مشکل توضیح خواهیم داد.
علائم شکستگی لگن چیست؟
نشانه های شکستگی لگن عبارتند از:
- ناتوانی در بلند شدن از زمین خوردن یا راه رفتن
- درد شدید در لگن یا کشاله ران
- ناتوانی در قرار دادن وزن روی ساق در سمت لگن آسیب دیده
- کبودی و تورم در ناحیه لگن و اطراف آن
- پای کوتاه تر در سمت لگن آسیب دیده
- چرخش پا به سمت بیرون در سمت لگن آسیب دیده
علل شکستگی لگن چیست؟
یک ضربه شدید مانند تصادف اتومبیل، می تواند باعث شکستگی لگن در افراد در هر سنی شود. در افراد مسن تر، شکستگی لگن اغلب در نتیجه سقوط از ارتفاع ایستاده است. در افرادی که استخوان‌های بسیار ضعیفی دارند، شکستگی لگن می‌تواند به سادگی با ایستادن روی ساق پا و چرخش رخ دهد.
عوامل خطر شکستگی لگن چیست؟
موارد زیادی می تواند خطر شکستگی لگن را افزایش دهد. مهم‌ترین آنها را در ادامه بررسی می‌کنیم.
سن و جنس
تراکم استخوان و توده عضلانی با افزایش سن کاهش می یابد. افراد مسن نیز ممکن است مشکلات بینایی و تعادل داشته باشند که می تواند خطر افتادن را افزایش دهد. شکستگی لگن در زنان سه برابر بیشتر از مردان اتفاق می افتد. زنان سریعتر از مردان تراکم استخوان را از دست می دهند، تا حدی به این دلیل که کاهش سطح استروژن که با یائسگی اتفاق می افتد، از دست دادن استخوان را تسریع می کند. با این حال، مردان نیز می توانند به طور خطرناکی سطوح پایین تراکم استخوانی داشته باشند.
بیماری‌ها
خطر شکستگی لگن در موارد زیر افزایش می یابد:
- پوکی استخوان: این وضعیت استخوان ها را ضعیف می کند و احتمال شکستگی آنها را افزایش می دهد.
- مشکلات تیروئید: پرکاری تیروئید می تواند به استخوان های شکننده منجر شود.
- اختلالات روده: شرایطی که جذب ویتامین D و کلسیم را کاهش می دهد نیز می تواند باعث ضعیف شدن استخوان ها شود.
- مشکلات تعادل: بیماری پارکینسون، سکته مغزی و نوروپاتی محیطی می تواند خطر افتادن را افزایش دهد. قند خون پایین یا فشار خون پایین نیز می تواند در خطر افتادن نقش داشته باشد.
مصرف داروهای خاص
داروهای کورتون مانند پردنیزولون در صورت مصرف طولانی مدت می توانند استخوان ها را ضعیف کنند. برخی داروها یا ترکیبات خاصی از داروها می توانند باعث سرگیجه شوند که می تواند خطر افتادن را افزایش دهد. رایج ترین داروهای عامل زمین خوردن شامل داروهای خواب، داروهای ضد روان پریشی و آرام بخش است.
خطر شکستگی لگن با مشکلات تغذیه ای
کمبود کلسیم و ویتامین D در رژیم غذایی جوانان، اوج توده استخوانی را کاهش می دهد و خطر شکستگی را در سنین بالاتر افزایش می دهد. همچنین دریافت مقدار کافی کلسیم و ویتامین D در سنین بالا برای حفظ تراکم استخوان بسیار مهم است. کمبود وزن نیز خطر از دست دادن استخوان را افزایش می دهد.
سبک زندگی
عدم انجام منظم ورزش های تحمل وزن، مانند پیاده روی، می تواند منجر به ضعیف شدن استخوان ها و ماهیچه ها شود و احتمال سقوط و شکستگی را افزایش دهد. مصرف الکل و استعمال دخانیات با فرآیندهای طبیعی ساخت و نگهداری استخوان تداخل داشته و می‌تواند منجر به تحلیل رفتن استخوان شود.
عوارض شکستگی لگن چیست؟
این مشکل می تواند استقلال را کاهش دهد و گاهی عمر را کوتاه کند. حدود نیمی از افرادی که دچار شکستگی لگن شده‌اند، قادر به بازیابی توانایی زندگی مستقل نیستند. هنگامی که شکستگی لگن از حرکت برای مدت طولانی جلوگیری می کند، عوارض می تواند شامل موارد زیر باشد:
- لخته شدن خون در پاها یا ریه ها
- زخم بستر
- از دست دادن بیشتر توده عضلانی، افزایش خطر سقوط و آسیب
- مرگ
چگونه از شکستگی لگن جلوگیری کنیم؟
انتخاب سبک زندگی سالم در اوایل بزرگسالی، اوج توده استخوانی را افزایش می دهد و خطر پوکی استخوان را در سال های بعد کاهش می دهد. اقدامات مشابه در هر سنی ممکن است خطر سقوط را کاهش دهد و سلامت کلی را بهبود بخشد. برای جلوگیری از زمین خوردن و حفظ استخوان سالم به نکات زیر توجه کنید:
- کلسیم و ویتامین D کافی دریافت کنید. به طور کلی، مردان و زنان 50 ساله و بالاتر باید 1200 میلی گرم کلسیم در روز و 600 واحد بین المللی ویتامین D در روز مصرف کنند.
- برای تقویت استخوان ها و بهبود تعادل ورزش کنید. ورزش های تحمل وزن، مانند پیاده روی، به حفظ حداکثر تراکم استخوان کمک می کند. ورزش همچنین قدرت کلی را افزایش می دهد و خطر افتادن را کاهش می دهد. تمرینات تعادلی نیز برای کاهش خطر زمین خوردن مهم است زیرا تعادل با افزایش سن بدتر می شود.
- از سیگار کشیدن یا نوشیدن بیش از حد الکل خودداری کنید. مصرف تنباکو و الکل می تواند تراکم استخوان را کاهش دهد. نوشیدن بیش از حد الکل نیز می تواند تعادل را مختل کند و خطر افتادن را افزایش دهد.
- خانه را از نظر خطرات ارزیابی کنید. سیم‌های برق را کنار دیوار نگه دارید و اثاثیه اضافی و هر چیز دیگری را که می‌تواند باعث آسیب دیدن و زمین خورد شود را بردارید. مطمئن شوید که همه اتاق ها و راهروها به خوبی روشن هستند.
- چشمان خود را بررسی کنید. مخصوصا اگر دیابت دارید، لازم است به صورت دوره‌ای برای معاینه چشم به پزشک مراجعه کنید.
- از عصا یا واکر استفاده کنید. اگر هنگام راه رفتن احساس ثبات نمی کنید، از یک پزشک یا فیزیوتراپ کمک بگیرید.
روش های درمان شکستگی لگن چیست؟
درمان شکستگی لگن معمولاً شامل ترکیبی از ترمیم سریع جراحی، توانبخشی و دارو برای مدیریت درد و جلوگیری از لخته شدن خون و عفونت است.
عمل جراحی شکستگی لگن
نوع جراحی به طور کلی به محل و شدت شکستگی، اینکه آیا استخوان‌های شکسته به‌درستی در یک راستا قرار نگرفته‌اند (جابه‌جا شده‌اند)، و سن و بیماری های زمینه ای بستگی دارد. گزینه ها عبارتند از:
- ترمیم استخوان با استفاده از پیچ: پیچ‌های فلزی در استخوان قرار می‌گیرند تا در هنگام بهبودی شکستگی، آن را در کنار هم نگه دارند. گاهی اوقات پیچ ها به یک صفحه فلزی متصل می شوند که از استخوان ران (فمور) عبور می کند.
- تعویض مفصل لگن: استخوان ران فوقانی و حفره استخوان لگن با قطعات مصنوعی (پروتز) جایگزین می شود. به طور فزاینده ای، مطالعات نشان می دهد که تعویض کامل مفصل ران مقرون به صرفه تر است و با نتایج بلندمدت بهتری در بزرگسالان سالم که به طور مستقل زندگی می کنند، همراه است.
- تعویض جزئی لگن: در برخی شرایط، قسمت سوکت لگن نیازی به تعویض ندارد. تعویض جزئی لگن ممکن است برای بزرگسالانی توصیه شود که سایر شرایط سلامتی دارند یا دیگر مستقل زندگی نمی کنند.
اگر خون رسانی به قسمت توپی مفصل ران در طی شکستگی دچار مشکل شده باشد، جراحان ممکن است تعویض کامل یا جزئی مفصل لگن را توصیه کنند. این نوع آسیب، که اغلب در افراد مسن مبتلا به شکستگی گردن فمور رخ می دهد، به این معنی است که استخوان کمتر به درستی ترمیم می شود.
انجام فیزیوتراپی پس از عمل شکستگی لگن
فیزیوتراپی در ابتدا بر روی دامنه حرکتی و تمرینات تقویتی تمرکز خواهد داشت. تعداد جلسات بسته به نوع عمل جراحی و سن فرد متفاوت است. در مراقبت های طولانی مدت و در خانه، یک کاردرمانگر تکنیک هایی را برای استقلال در زندگی روزمره، مانند استفاده از توالت، حمام کردن، لباس پوشیدن و آشپزی آموزش می دهد. یک کارشناس فیزیوتراپی یا کاردرمانگر تعیین می کند که آیا ممکن است برای بازیابی تحرک و استقلال به واکر یا ویلچر نیاز باشد یا خیر.
