بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی ناتوان کننده است کهمیلیون‌ها نفر را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد. بیماری پارکینسون به نام جیمز پارکینسون برای اولین بار در سال 1817 نامگذاری شد.  جیمز پارکینسون یک جراح، داروساز، زمین شناس، دیرینه شناس و فعال سیاسی انگلیسی بود. او بیشتر به خاطر فعالیت های تحقیقاتی اش در مورد (فلج تکان دهنده) شناخته می‌شود. در این تحقیقات او اولین کسی بود که «آژیتان‌های فلجی» را توصیف کرد؛ وضعیتی که بعدها توسط ژان مارتین شارکو به بیماری پارکینسون تغییر نام داد.

پارکینسون چیست؟

پارکینسون چیست؟ پارکینسون با طیف وسیعی از علائم از جمله لرزش، سفتی، کندی حرکت، و مشکلات تعادلی و هماهنگی مشخص می‌شود. این علائم ناشی از مرگ سلول های تولید کننده دوپامین در مغز است که منجر به کمبود انتقال دهنده عصبی دوپامین می شود.

اگرچه در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، چندین روش درمانی به علاوه مداخلات کاردرمانی می تواند به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کند.

علائم بیماری پارکینسون:

بیماری پارکینسون یک اختلال دژنراتیو طولانی مدت سیستم عصبی مرکزی است که بر عملکرد حرکتی بدن تأثیر می گذارد. علائم شایع بیماری پارکینسون شامل لرزش، سفتی عضلات، کندی حرکت (برادی‌کینزی)، اختلال در تعادل و هماهنگی و وضعیت ناپایدار است. بیماری پارکینسون به دلیل از بین رفتن سلول های تولید کننده دوپامین در ناحیه ای از مغز به نام ماده سیاه ایجاد می شود که باعث ایجاد تغییراتی در ارتباط بین نورون ها می شود و منجر به مشکلات حرکتی می شود. بیماری پارکینسون هر فرد را به طور متفاوتی تحت تأثیر قرار می دهد، اما بیشتر افراد چندین علامت رایج را تجربه خواهند کرد.

1.لرزش: لرزش معمولا از دست ها یا انگشتان شروع می شود و ممکن است منجر به یک حرکت ریتمیک رفت و برگشتی شود.لرزش شایع ترین علامت پارکینسون است و معمولا در دست ها، بازوها، پاها، فک و صورت رخ می دهد. این لرزش ها می توانند با استرس، اضطراب یا هیجان بدتر شوند و با استراحت کمتر شوند. لرزش می تواند از درجه سختی قابل توجه تا شدید و ناتوان کننده باشد که منجر به مشکل در انجام کارهای ساده مانند نوشتن یا استفاده از وسایل و ظروف می شود..

2.کندی: حرکت در بیماران پارکینسونی کند و بی اختیار می شود که می تواند منجر به مشکلات در راه رفتن، صحبت کردن و انجام وظایف شود.کندی حرکت یا برادی‌کینزی می‌تواند کارهای ساده را طولانی‌تر و زمان‌بر کند. این امر می‌تواند راه رفتن، تایپ کردن یا انجام کارهایی را که نیاز به مهارت‌های حرکتی ظریف دارند را دشوار کند. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نیز ممکن است در شروع حرکت دچار مشکل شوند (آکینزی)، یا احساس «چسبیدن به زمین» داشته باشند. این می تواند باعث یخ زدن یا تردید در هنگام راه رفتن یا انجام کارهای پیچیده حرکتی شود که اغلب منجر به زمین خوردن و از دست دادن تعادل می شود.

3. سفتی یکی دیگر از علائم رایج است که شروع حرکت را دشوار می کند. سفتی همچنین می تواند حرکت ارادی را آهسته و کُند کند و باعث "سفتی" یا درد در عضلات شود. سفتی همچنین می تواند با گرفتگی عضلات دردناک همراه باشد

4.  مشکلات تعادل و هماهنگی: بیماری پارکینسون ممکن است تعادل و هماهنگی را تحت تأثیر قرار دهد و راه رفتن یا انجام فعالیت هایی را که نیاز به حرکت دارند را دشوار کند.

5. اختلالات خواب: بیماری پارکینسون می تواند منجر به اختلالات خواب، از جمله حرکت سریع چشم، سندرم پای بی قرار و بی خوابی و یا خواب آلودگی بیش از حد در طول روز شود.

علاوه بر این، تغییر در الگوهای حرکتی نیز می تواند منجر به بی ثباتی وضعیتی یا راه رفتن غیر طبیعی شود. این تغییرات خطر افتادن و آسیب های مرتبط با بی حرکتی مکمن ا افزایش می دهد. در برخی موارد، بیماری پارکینسون می تواند منجر به زوال عقل یا اختلال شناختی شود که می تواند بر حافظه، قضاوت و سایر عملکردهای شناختی تأثیر بگذارد.

شدت علائم می تواند متفاوت باشد و علائم مختلف ممکن است با سرعت های متفاوتی ایجاد شوند، اما بیماری پارکینسون به طور کلی با گذشت زمان بدتر می شود.

درمان پارکینسون

در حالی که هیچ درمان قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، چندین روش درمانی در درمان پارکینسون می تواند علائم و کیفیت کلی زندگی را بهبود بخشد. در اینجا برخی از رایج ترین گزینه های درمانی برای بیماری پارکینسون آورده شده است:

۱. داروها: درمان اولیه بیماری پارکینسون دارو است. رایج‌ترین نوع درمان پارکینسون استفاده از داروها است.  بیشتر داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری پارکینسون با افزایش تولید دوپامین یا کاهش تجزیه آن در بدن کار می‌کنند.این داروها با بازگرداندن سطح دوپامین در مغز، کاهش علائمی مانند لرزش، سفتی و کندی حرکت عمل می‌کنند. برخی از داروهای رایج مورد استفاده شامل لوودوپا، آگونیست‌های دوپامین، مهارکننده‌های COMTو مهارکننده‌های MAO-Bهستند.

۲. تحریک عمیق مغز: تحریک عمیق مغز(DBS) روشی است که از تکانه های الکتریکی برای کنترل علائم بیماری پارکینسون استفاده می‌کند. یک دستگاه کوچک ضربان‌ساز در مغز کاشته می شود که تکانه‌های الکتریکی را به مناطق خاصی از مغز می‌فرستد.

۳. فیزیوتراپی: فیزیوتراپی برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ضروری است زیرا به حفظ تحرک و کاهش سفتی عضلات کمک می‌کند. یک فیزیوتراپیست می تواند یک برنامه ورزشی را طراحی کند که بر بهبود وضعیت بدنی، تعادل و انعطاف پذیری تمرکز دارد و به کاهش سقوط کمک می‌کند.

۴. کاردرمانی: کاردرمانی برای کمک به بیماران پارکینسونی برای انجام وظایف روزمره زندگی خود مانند حمام کردن، آشپزی کردن و شستن لباس و ... ضروری است.یک کاردرمانگر می‌تواند به افراد مبتلا به بیماری پارکینسون کمک کند تا فعالیت‌های روزانه را با کارایی بیشتری انجام دهند. کاردرمانگران می‌توانند تکنیک‌های مقابله با لرزش، سفتی و حرکت آهسته را آموزش دهند و وسایل کمکی را توصیه کنند که می‌توانند در انجام کارهای روزانه با افراد مبتلا کمک کند.

۵. گفتاردرمانی: بیماری پارکینسون می‌تواند بر توانایی فرد در صحبت کردن واضح و همچنین توانایی بلع صحیح تأثیر بگذارد. گفتار درمانی می‌تواند به بهبود کیفیت گفتار، عملکرد بلع و کاهش خطر خفگی کمک کند.

۶. ورزش: ورزش می‌تواند به بهبود تحرک، انعطاف پذیری و قدرت کمک کند و خطر سقوط را در بیماران پارکینسون کاهش دهد.
رژیم غذایی و تغذیه: یک رژیم غذایی متعادل و سالم می‌تواند به مدیریت علائم بیماری پارکینسون کمک کند. تغذیه درمانی می‌تواند به حفظ وزن سالم، بهبود خواب و بهبود خلق و خو کمک کند. تغذیه مناسب می‌تواند به جلوگیری از یبوست، که یک مشکل رایج مرتبط با این بیماری است، کمک کند.

به طور خلاصه درمان بیماری پارکینسون از فردی به فرد دیگر متفاوت است. برنامه‌های درمانی بر اساس شدت علائم، سن، سلامت کلی و اهداف بیمار در نظر گرفته می‌شود.

درمان می‌تواند چالش‌برانگیز باشد و به تیمی از متخصصان مراقبت‌های بهداشتی برای رسیدگی به طیف متنوعی از علائم نیاز دارد. استراتژی‌های درمانی معمولا شامل دارو، درمان و تغییر سبک زندگی است. کلید مدیریت بیماری پارکینسون تشخیص زودهنگام و درمان است تا اطمینان حاصل شود که بیماران می‌توانند تا حد ممکن به زندگی با کیفیت و خوب ادامه دهند.اگر شما یا یکی از نزدیکانتان هر یک از علائم ذکر شده در بالا را تجربه کردید، با پزشک یا ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی صحبت کنید تا بهترین اقدام درمانی را برای شما انجام دهند.