دوران ترانزیستور و مدار مجتمع (IC)
ترانزیستور در ۱۹۵۲ به صورت تجاری قابل دسترس شد. چون کاهش قدرت باتری ها لازم بود، همه ی سمعک های از ۱۹۵۳ از ترانزیستورها بیشتر از لامپ ها استفاده می کردند. کاهش سایز باطری سمعک ها و سایز کوچک ترانزیستورها وابسته به لامپ ها بود.
گذاشتن سمعک روی سر
از ۱۹۵۴ قطعات سمعک به روی سر منتقل شدند. نصب سمعک گوش بر روی سر چندین مزیت داشت:
در اثر ساییده شدن میکروفون با لباس ها نویز ایجاد نمی شد.
بدن روی تعادل تونال صدایی که از جهات مختلف می آمد اثر سوء ایجاد نمی کرد.
کابل های بلند لازم نبود.
شنوایی دو گوشی واقعی میسر شد.
در تاریخچه سمعک از جمله ی اولین سمعک هایی که روی سر قرار گرفتند سمعک های barrette (سنجاقی) و سمعک های عینکی بودند. Barrette ها یک رسیور خارجی شبیه سمعک جیبی داشت که اشکال مختلفی داشت و رو یا زیر موی سر (یا روی بدن روی کراوات، برگردان یقه و یقه (گردنبند) قرار می گرفت. برخی از آنها شبیه جواهرات ساخته شده بودند.
سمعک عینکی
در تاریخچه سمعک عینکی تمام اجزای سمعک را در قطعات گیجگاهی (قوس) عینک داشت. با کاهش سریع و مداوم سایر اجزا بزودی این امکان فراهم شد که تمام اجزا را پشت گوش مخفی کنند. هر دو قوس عینک، شبیه یک جعبه منحنی شکل توخالی بودند که به یک قوس عینک استاندارد کم ارتفاع وصل شده بودند. سرانجام سمعک BTE به تنهایی قرار گرفت. در طی این ۱۰ سال سمعک جیبی BTE، سمعک غالب بود و این موضوع تا اواسط ۱۹۸۰ در آمریکا و تا سال ۱۹۹۰ در اروپا ادامه داشت.
ابداع سمعک های داخل گوشی
در ابتدای ۱۹۸۰، سمعک های ITE، آنقدر کوچک شده بودند که بسیاری از قسمت ها درون بخش داخل کانال سمعک قرار گیرند، بنابراین سمعک ITC ساخته شد. با پیشرفت بیشتر در علم شیمی باتری، بازده تقویت کننده و اندازه ی ترانسفورماتور، در اوایل ۱۹۹۰ کل سمعک داخل کانال گوش قرار داده شد. CIC وارد شد و بالاخره سمعک مخفی شد! این نحوه ی جای گیری سمعک مزایای آکوستیکی هم داشت، مثل جمع آوری مفید صوت و به کارگیری ویژگی های استحفاظی لاله ی گوش هنگام استفاده از سمعک بود، همچنین نویز باد کاهش یافت.
