آروغ زدن یعنی خروج صدا دار هوا از معده یا مری به داخل حلق که می تواند ارادی و یا غیر ارادی باشد . فرم غیر ارادی بدنبال بلع غذا و ورود هوا به داخل معده و دیستنشن معده اتفاق می افتد و در مواردی که خیلی شدید باشد و براب فرد مشکل ایجاد کند به عنوان بیماری در نظر گرفته می شود.
اتیولوژی و پاتوژنز: براساس منشاء گاز برگشت شده به دو دسته تقسیم می شود
ا – فرم سوپرا گاستریک : در این فرم بیمار اسفنکتر فوقانی مری را شل کرده و بلع هوا صورت می گیرد ولی قبل از اینک به معده برسد آنرا از مری به بیرون می فرستد.
2 – فرم گاستریک : در این فرم حین شل شدن های گذرای اسفنکتر تحتانی مری ( TLESR) هوای داخل معده به داخل مری فرستاده می شود و مصرف بعضی غذاها که باعث شل شدن اسفنکتر تحتانی مری ( شکلات و چربی ) می شوند باعث افزایش این فرم از آروغ زدن می شود . این فرم به طور نرمال 25 تا 30 مرتبه در روز اتفاق می افتد که می تواند فیزیولوژیک باشد .
مشکلات رفتاری و سایکولوژیک نیز در ایجاد آروغ زدن دخالت دارند و آروغ زدن می تواند همراه با بیماری ریفلاکس و ورم معده باشد .
تشخیص : آروغ زدن در دسته بیماری های فانکشنال قرار دارد و تشخیص بر اساس شرح حال می باشد . در مواردی که علائم خطر مثل کاهش وزن ، درد شکم ، ترش کردن و دیسفاژی ( احساس گیر کردن لقمه غذا ) وجود داشته نیاز به اقدامات تشخیصی بیشتر می باشد .
درمان :
1 - آموزش دادن ، رفتار درمانی و درمان بیماری های همراه اصول اصلی درمان می باشد . اطمینان دادن به بیمار در مورد اینکه این بیماری جدی نمی باشد و جای نگرانی نیست . توصیه به عدم مصرف آدامس ، اب میوه های کربوهیدراته ، سیگار کشیدن و مصرف مایعات در درمان کمک کننده است . یکی از روش های درمانی استفاده از تکنیک تنفس دیافراگماتیک می باشد . بیمارانی که علائم ریفلاکس را دارند درمان ضد ریفلاکس کمک کننده است و در بیمارانی که علائم افسردگی دارند نیز شروه درمان ضد افسردگی لازم است .
2 – باکلوفن : با کاهش تعداد شل شدن های گذرای اسفنکتر تحتانی مری ( TLESR) منجر به کاهش تعداد دفعات آروغ زدن می شود .
تنفس دیافراگماتیک
