پژوهشگران با کمک نوعی هیدروژل، اسکلت زیستی مخصوصی ابداع کرده‌اند که می‌تواند به بازسازی نخاع کمک کند. نخاع، نقش مهمی در پردازش حسی، کنترل حرکت، تنفس و دیگر کارهای داوطلبانه و غیر داوطلبانه بدنی دارد. نخاع به عنوان جزیی از سیستم عصبی مرکزی، به کمک تعدادی رشته عصبی با مغز و بخش‌های دیگر بدن ارتباط برقرار می کند؛ در نتیجه آسیب‌های نخاعی می‌توانند پیامدهای جدی مانند فلج کامل را در پی داشته باشند.
بازسازی موفقیت‌آمیز نخاع به خاطر پیچیدگی و توانایی ضعیف این سیستم در بازسازی، کار دشواری است. اسکلت‌های زیستی که برای این هدف ساخته شده‌اند، باید ویژگی‌های خاصی از جمله قابلیت تجزیه زیستی برای بهبود انسجام سلول‌های عصبی، ذخیره بالای آب مورد نیاز متابولیسم سلول، نفوذپذیری بالا، ساختار سه‌بعدی فیبر و انعطاف‌پذیری بالا داشته باشند.
اخیراً برای ساخت اسکلت‌های مهندسی شده بافت، از هیدروژل‌ها استفاده می‌شود. هیدروژل‌ها، برخی از این ویژگی‌ها را دارند اما برای تقلید عملکرد فیبرهای آکسون نخاع باید یک روش پردازشی را پشت سر بگذارند. فرآیند "الکتروریسی" (Electrospinning) می‌تواند وسیله‌ای برای رسیدن به ساختار فیبر در سطح میکرو و نانو باشد. پژوهشگران با کمک فناوری الکتروریسی، اسکلت جدیدی از جنس هیدروژل برای بازسازی نخاع ارائه دادند. این اسکلت مبتنی بر "گلاتین متاکریلوئیل"(GelMA)، هم قابل تجزیه زیستی و هم از نظر مکانیکی قابل تنظیم است و دوام بالایی نیز دارد.
پژوهشگران، عملکرد درون‌جانداری این اسکلت را در موش‌هایی که به خاطر آسیب نخاعی، به اختلال عملکرد در پای عقب مبتلا بودند، ارزیابی کردند.
موش‌هایی که با این اسکلت جدید تحت درمان بودند، طی ۱۲ هفته به بهبودی قابل توجهی دست یافتند. اگرچه سلول‌های بنیادی عصبی پس از ۱۲ هفته هنوز به اسکلت هیدروژل نیاز داشتند اما ارزیابی‌های بعدی، نجات این سلول‌ها را تایید کردند.
رگ‌های خونی جدیدی که در محل آسیب دیده شکل می‌گیرند، می‌توانند به بازسازی دوباره آکسون کمک کنند. بسیاری از آسیب‌های عروقی موش‌های گروه کنترل شده، با موش‌های دیگر مورد مقایسه قرار گرفتند و تناسب این روش برای درمان نخاع و دیگر بافت‌های آسیب دیده تایید شد.
