عمر انسان قابل پیش‌بینی می‌شود؟

بر اساس تحقیقات جدید، طول عمر یک موجود زنده به طور قابل‌توجهی در اوایل بزرگسالی قابل‌پیش‌بینی است.

دانشمندان در مطالعاتشان، فعالیت میتوکندری را بررسی کردند؛ میتوکندری بخشی از سلول است که انرژی آن را تولید می‌کند و اکثر رادیکال‌های آزاد در آنجا تولید می‌شوند.
بر اساس تحقیقات جدید، طول عمر یک موجود زنده به طور قابل‌توجهی در اوایل بزرگسالی قابل‌پیش‌بینی است.

منگ-کیو دونگ از «موسسه ملی علوم زیستی» پکن پروتئین‌هایی را به کرم‌های لوله‌ای افزود که به هنگام شناسایی آسیب‌دیدگی در میتوکندری‌شان به دلیل وجود رادیکال‌های آزاد، روشن می‌شوند.

پیرشدن یک موجود زنده به دلیل انباشت آسیب‌های رادیکال‌های آزاد رخ می‌د‌هد؛ رادیکال‌های آزاد، مولکول‌هایی هستند که فاقد پوسته الکترونی کامل بوده و این موضوع موجب افزایش عکس‌العمل شیمیایی آنها نسبت به سایرین می‌شود. دانشمندان معتقدند تشکیل رادیکال‌های آزاد که ناشی از فرآیند متابولیز سلول است، یکی از عواملی است که فرآیند پیرشدن را به جلو می برد.

تیم پروفسور دونگ دریافت تعداد “میتوفلش‌های” (نوری که از میتوکندری ناشی می‌شود) ناشی از وجود رادیکال‌های آزاد می‌تواند عمر آن را پیش‌بینی کند. این کرم‌ها معمولا حدود ۲۱ روز عمر می‌کنند و در سن سه‌روزگی در اوج تناسب تولیدمثل‌شان قرار دارند.

کرم‌های با فعالیت میتوفلش در آن زمان، طول عمر طولانی‌تر داشتند، در حالی که کرم‌های با فعالیت میتوفلش بالا پیش از ۲۱ روزگی از بین رفتند. تیم علمی همچنین دریافت کرم‌های حامل نوعی جهش ژنتیکی شناخته‌شده در بسط دادن طول عمر به ۳۹ روز، انفجارات میتوفلش‌ کمتری را در مقایسه با کرم‌های از لحاظ ژنتیکی سالم نشان دادند.

همین الگو زمانی که دانشمندان کرم‌ها را در معرض بازه‌های زمانی گرسنگی و شوک حرارتی قرار دادند، مشاهده شد.
جزئیات این مطالعه در مجله Nature منتشر شد.