ديابت نوع 1 با نام هاي ديگري نيز شناخته مي شود: ديابت دوره نوجواني، ديابت وابسته به انسولين و ديابت دوره کودکي (البته برخي از اين اصطلاحات امروزه ديگر استفاده نمي شود.)
مبتلايان به ديابت نوع 1 حدوداً بين 5% تا 10 % از کل مبتلايان را تشکيل مي دهند. عليرغم اينکه اکثر ديابتي هاي نوع 1، کودکان و نوجوانان هستند (از هر 500-400 کودک، يک نفر) شانس ابتلاي به اين بيماري براي افراد در هر گروه سني و با هر جنسيتي وجود دارد.
ديابت نوع 1، عارضه اي است که بر اثر از بين رفتن سلول هاي بتا ي لوزالمعده به وجود آمده و در نتيجه، بدن ديگر قادر به توليد انسولين نخواهد بود. انسولين هورموني است که قند لازم براي سوخت و ساز بدن را به سلول ها مي رساند. قند به 2 طريق وارد جريان خون مي شود:
مصرف غذا ( به ويژه غذاهاي حاوي کربوهيدرات)
فعاليت هاي کبد
چنانچه قند موجود در خون نتواند وارد سلول ها شود، در رگ ها انباشته شده و نتيجه آن افزايش قند خون است. قند خون بالا به مرور زمان مي تواند تأثيرات جبران ناپذيري را بر روي اعضاي مختلف بدن داشته باشد.
با وجود اينکه از ديابت نوع 1 اغلب به عنوان ديابت دوره نوجواني ياد مي شود ولي امکان ابتلاي به آن در هر سني وجود دارد. تشخيص سريع و به موقع اين بيماري مي تواند از عوارض و مشکلات آتي آن همچون ناراحتي هاي قلبي، نابينايي، فشار خون بالا، اختلالات عصبي و نارسايي هاي کليوي پيشگيري کند. البته ديابتي هاي نوع 1 علاوه بر انسولين، به ورزش منظم و رژيم غذايي سالم نيز احتياج دارند.
تا کنون هيچ علت دقيقي که بتواند چگونگي ابتلا به اين بيماري را توجيه کند، يافت نشده است. گمان مي رود که زمينه هاي ارثي و يا ژنتيکي زمينه ساز ابتلا به ديابت نوع 1 باشند. محققان بر اين عقيده اند که اين عوامل، ممکن است تا مدت ها خاموش بوده و بر اثر يک محرک محيطي همچون شوک عصبي ناگهاني، مصرف دارويي شيميايي و يا ورود يک ويروس به بدن، خود را نمايان سازند. بر اثر اين جريان، دستگاه ايمني بدن مختل شده و منجر به از بين رفتن سلول هاي بتا در لوزالمعده مي گردد.
