مقدمه: هدف اصلي پژوهش، يافتن پاسخ به اين سوال است که نارضايتي شغلي در خلبانان نظامي با چه عواملي در ارتباط است و نقش انواع استرس در اين زمينه چگونه است؟ پاسخ به اين سوال مي تواند به سازمانهاي هوانوردي بويژه نيروي هوايي کشور کمک کند تا رضايت شغلي و به تبع آن کارايي شغلي را در بين خلبانان افزايش دهند و ميزان فرسودگي را کاهش دهند.
روش: تحقيق به روش همبستگي انجام شد. انتخاب و مطالعه متغير از نظر فاصله زماني، مقطعي بود. جامعه آماري پژوهش، خلبانان هواپيماهاي نظامي شاغل در نيروي هوائي بودند. از اين تعداد مطابق معيارهاي برآورد حجم نمونه، تعداد 89 نفر به روش تصادفي منظم انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. شرکت کنندگان پرسشنامه 32 سوالي مربوط به سنجش استرس هوانوردي و پرسشنامه رضايت شغلي مينه سوتا (MSQ) را تکميل کردند.
نتايج: نتايج حاصل از پژوهش نشان داد که 48.3 درصد داراي استرس متوسط و 13.5 درصد داراي استرس زياد بودند. استرس خلبانان بترتيب عبارت بودند از: استرس زندگي، استرس سازماني، استرس پرواز يا هوانوردي و استرس برنامه پرواز. همچنين نتايج نشان داد که رضايت شغلي بين -0.53 تا -0.22 با انواع استرس ها رابطه همبستگي معني داري دارد.
نتيجه گيري: لازم است برخي برنامه هاي آموزشي، اطلاع رساني، ارزيابي و سنجش و ساير خدمات روانشناختي بويژه در رابطه با مهارتهاي زندگي خانوادگي و سازماني در دسترس و در اختيار خلبانان نظامي قرار گيرد.
