شایعترین علت نارسایی قلبی ایسکمی می‌باشد یعنی بر اثر آترواسکلروز شریانهای کرونری یا سکته قلبی برخی از سلولهای عضله قلبی می میرند یا آتروفی می شوند و لذا توان انقباض قلب کم می‌شود . سایر علل می‌تواند مادرزادی، شنت و فیستول، کاردیومیوپاتی، پرکاری تیروئید و... باشد. نارسایی قلب می تواند فقط یک نیمه یا یک حفره را درگیر کند مثلا نارسایی ایزوله بطن چپ . البته معمولاً به دلیل ارتباط آناتومیک حفرات قلب و تاثیر فیزیولوژیک عملکرد آنها بر هم ( مثلا پس زدن خون به ریه در نارسایی بطن چپ ممکن است موجب احتقان ریه، افزایش فشار گردش خون ریوی ودشواری عملکرد بطن راست شود ) در بلندمدت اغلب بیماران مشکل در هر دو نیمه قلب دارند .
انواع
نارسایی قلبی به چهار مرحله تقسیم می‌شود مرحله A شامل بیمارانی که در خطر نارسایی قلبی قرار دارند اما هیچ بیماری ساختاری قلبی یا علایم نارسایی قلبی ندارند ( بیماران با دیابت شیرین یا فشارخون بالا) مرحله B شامل بیمارانی با اختلال ساختاری در قلب اما بدون وجود علایم نارسایی قلبی( مانند بیماران با سکته قلبی درگذشته یا اختلال عملکرد بطن چپ بدون هیچ علامتی) مرحله C شامل بیمارانی با بیماری ساختاری در قلب ، همراه با وجود علایم نارسایی قلبی (مانند سکته قلبی درگذشته هراه با تنگی نفس و خستگی) مرحله D شامل بیمارانی با نارسایی قلبی مقاوم به درمان که نیاز به مداخلات خاص دارد (به عبارتی کسانی که در انتظار پیوند قلب قرار می گیرند).
علائم
در رادیوگرافی ساده قفسه سینه ممکن است بزرگی سایه قلب و احتقان ریوی مشاهده شود. در ECG در صورت کاردیومگالی ما معمولاً انحراف محور الکتریکی قلب به سمت چپ را داریم . انجام اکوکاردیوگرافی با دیدن کاهش کسر تخلیه ( EF ) بطنها به تشخیص بسیار کمک می کند.
درمان
پزشکان باید به غربالگری و درمان مواردی که مرگ ومیر بیماران را افزایش می‌دهند نظیر افزایش فشارخون، بیماری عروق کرونری، دیابت، کم‌خونی، واختلالات تنفسی در خواب بپردازند. این موارد منجر به بدتر شدن و حمله حاد نارسایی قلبی می‌شوند. بیماران با نارسایی فلبی باید کشیدن سیگار را قطع کنند مصرف الکل را به مقدار استاندارد کاهش دهند.بیماران بایداز از انجام فعالیت‌های سنگین خودداری کنند.از مصرف داروهای تشدیدکننده نارسایی قلبی خوداری کنند بعنوان مثال استفاده از داروهای ضدالتهاب غیر استروییدی (مهارکننده های سیکلواکسیژناز ) در بیمارانی با نارسایی قلب مزمن بعلت افزایش خطر نارسایی کلیوی و احتباس مایعات یا کاهش اثر درمانی با داروها مهارکننده آنژیوتانسین ممنوع است.
اغلب علل ایجادکننده نارسایی قلبی غیرقابل برگشت هستند لذا تمرکز بر درمان علامتی بیماران است. درگذشته در درمان نگهدارنده اغلب از ترکیبات دیگوکسین استفاده می‌شد، امروزه معتقدند تنظیم الکترولیتها و مایعات بدن ( اجتناب از احتباس آب و سدیم ) و کاستن از فشار خون ( به خصوص عوامل موثر بر انقباض شریانها مانند مهارکننده های آنژیوتانسین و بلوک کننده‌های کانال کلسیم) به بهبود حال بیمار کمک بیشتری می‌کند . استفاده از قلب مصنوعی، پیوند قلب و پیوند سلولهای بنیادی جدیدترین روشهای درمانی هستند.
