عوامل ریزش مو
ـ بیماری های تیروئیدی شامل پرکاری و کم کاری تیروئید می تواند باعث ریزش مو شود. بررسی آزمایش های تیروئید می تواند موجب کشف اختلال تیروئیدی شود. معمولا با درمان مشکل تیروئید، ریزش مو قابل برگشت است.
اختلال هورمون های زنانه (استروژن) یا مردانه (آندروژن) نیز می تواند از علل ریزش مو باشد. درمان اختلال هورمون های جنسی معمولا به برگشت ریزش مو منجر می شود. گاهی اوقات مصرف قرص های ضدبارداری با ایجاد تغییرات هورمونی باعث ریزش مو می شود.
ـ داشتن رژیم غذایی متعادل قطعا در داشتن موهای سالم موثر است. بنابراین رژیم غذایی نامتعادل می تواند باعث ریزش مو شود. رژیم غذایی باید حاوی انواع مواد غذایی باشد. از بین عناصر غذایی آهن کافی و روی نقش مهم تری در رشد مو دارند.
ـ بسیاری از زنان بعد از گذشت چند ماه از زایمان متوجه ریزش موی شدید می شوند. این موضوع به این دلیل اتفاق می افتد که در زمان حاملگی افزایش مقدار هورمون های زنانه سبب می شود تا موها مدت بیشتری در فاز رشد باقی بمانند. پس از حاملگی که سطح هورمون ها طبیعی می شوند، این موها به صورت گروهی وارد فاز استراحت می شوند و می ریزند.
ـ ممکن است حدود ۳ یا ۴ ماه پس از یک بیماری مزمن یا جراحی بزرگ، بیمار به طور ناگهانی تعداد زیادی از موهای خود را ازدست بدهد که به علت استرس بیماری یا جراحی است و موقتی می باشد.
ـ ریزش مو می تواند از علائم بعضی از بیماری ها باشد. بیماری هایی مثل لوپوس، دیابت یا کم خونی می توانند در مراحلی از بیماری فرد را دچار ریزش مو کنند. بنابراین تشخیص علت ریزش مو می تواند سبب کشف بیماری و درمان به موقع آن شود.
ـ مراقبت نا مناسب مو مثل کشش بیش از حد موها از علل مهم ریزش مو است. انجام اقداماتی مثل رنگ کردن مو، فر زدن، صاف کردن و... همگی می تواند با افزایش شکنندگی مو موجب ریزش مو شود.
ـ مهم ترین رکن درمان ریزش مو تشخیص دقیق علت ریزش موی بیمار است.در صورتی که تشخیص علت ریزش مو به درستی انجام شود، معمولا درمان موفقیت آمیز است. ریزش مو پدیده ای است که اغلب به تدریج اتفاق می افتد، به همان نسبت درمان آن هم کند و به آهستگی عمل می کند. برخی از انواع ریزش مو را می توان به وسیله کم کردن استرس، خوردن یک غذای سالم و استفاده از شیوه های آرایش موی معقول و اگر امکان داشته باشد، تعویض داروها به داروهایی که ریزش مو نمی دهند، پیشگیری کرد
